De oorsprong van een reddersdynastie

In 1862 werd in Burghsluis een officieel reddingsstation opgericht onder de vlag van de Koninklijke Zuid-Hollandsche Maatschappij tot Redding van Schipbreukelingen (later KNRM) 

Andries van der Klooster, de stamvader, vestigde zich al in 1763 in Burghsluis. Hij en zijn nakomelingen waren zeelieden en jutters en begonnen vroeg met het redden van schipbreukelingen 

Reddingswerk in Burghsluis

In eerste instantie werkten de familieleden met een hoogaars; bij calamiteiten hielpen ze eerst bemanning, daarna spullen en jutten ze aangespoeld materiaal.

In 1885 kreeg Burghsluis zijn eigen reddingboot: de ‘Prinses Wilhelmina’, een zelf richtende roeireddingboot. De familie leverde vanaf die tijd achtereenvolgens alle schippers van het station: vader Jacob, zonen Marinus en Kees, en kleinzoon Jacob 

Een familie van helden

Tussen ca. 1850 en 1950 voerden de Van der Kloosters talloze spectaculaire reddingen uit op de Banjaard en in de monding van de Oosterschelde. In totaal waren er minstens 23 Van der Kloosters actief in het reddingswezen, altijd met een schipper van hun familie aan het roer van Burghsluis 

Schipper Adriaan van der Klooster (1880–...) redde ca. 205 mensen in zijn loopbaan. Zowel hij als Marinus ontvingen in 1924 de gouden medaille in de Orde van Oranje‑Nassau; Marinus kreeg daarnaast de De Ruytermedaille na een motorongeval dat hij overleefde 

Het einde van een traditie

De boot, het boothuis en de redding infrastructuur werden in 1945 door de Duitse bezetter vernield. Daarmee kwam een einde aan ruim 80 jaar Van der Klooster‑schippers in Burghsluis.

Tot 1980 bleef de reddings-basis in Burghsluis actief, maar verhuisde uiteindelijk naar Neeltje Jans in het kader van de bouw van de Oosterscheldekering