Émile Robin

Émile werd in Parijs geboren in 1819, en overleed eind 1915. Na een succesvolle carrière in de cognac handel en houtimport uit Noord‑Europa, trok hij zich op zestigjarige leeftijd terug om zich volledig te wijden aan filantropie, met name de reddingswerk op zee.

In 1879 werd hij lid van de Société centrale de sauvetage des naufragés (SCSN) en zette hij een eigen stichting op om kapiteins te belonen die hun koers veranderden om mensen in nood te redden. In die tijd bestond er nog geen wettelijke plicht tot redding op zee; die werd pas in 1910 in Brussel ingevoerd.

Émile Robin financierde talrijke projecten en giften voor het reddingswerk:

• Station Cap Lévi (nabij Cherbourg): hij financierde de bouw in 1887 en eiste dat reddingsboten voortaan “Éline et Sophie” zouden heten, vernoemd naar zijn moeder en vrouw. De SCSN gaf hieraan gehoor.

• Canots de sauvetage: in 1904 noemde de SCSN een reddingsboot van 10,10 m naar hem — deze voer eerst bij Cap Ferret en later in Fécamp. Op de dag van zijn overlijden (2 december 1915) redde deze boot zeven mensen van een vergaan schip. 

• Materiële hulp en uitrusting, waaronder:

  • de aanleg van een telefoonkabel tussen de vuurtoren van Île du Jardin en Fort Cézembre bij Saint‑Malo (1908),

  • de financiering van aneroïde barometers en kompassen voor reddingsstations,

  • de levering van regenjassen en suroîts aan reddingsploegen,

  • ondersteuning van redders en hun gezinnen tijdens moeilijke tijden.

Fondsen onder administratie der KZHMRS